یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های ب ام و750iL مدل 1999، پیشرانه‌ی دوازده سیلندر آن بود. این موتور با کد M73 و حجم ۵.۴ لیتر، توان تولید ۳۲۶ اسب‌بخار قدرت در دور ۵۰۰۰ را داشت.
بهبودهای موتور M73 نسبت به نسل قبل
مهندسان ب‌ام‌و در این نسل تنها به دنبال افزایش قدرت نبودند، بلکه تمرکز اصلی روی کاهش مصرف سوخت و آلایندگی بود. نتیجه‌ی این تلاش‌ها دستیابی به حدود ۱۳ درصد کاهش مصرف سوخت و کاهش محسوس میزان آلایندگی بود. برای این منظور از فناوری‌هایی همچون بازوهای غلطکی برای کاهش اصطکاک و افزایش نسبت تراکم موتور از ۸.۸:۱ به ۱۰:۱ استفاده شد.
قدرت این پیشرانه از طریق یک گیربکس پنج سرعته‌ی اتوماتیک با کنترل تطبیقی منتقل می‌شد که بسته به شرایط رانندگی، بهترین حالت تعویض دنده را انتخاب می‌کرد.
تجربه رانندگی و کیفیت سواری
با وجود وزن بیش از دو تُن، مدل 750iL شتاب و پویایی قابل‌توجهی داشت و می‌توانست به حداکثر سرعت ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت (محدودشده الکترونیکی) برسد. سواری آن ترکیبی از نرمی و پایداری بود. سیستم تعلیق به گونه‌ای طراحی شده بود که در مسیرهای شهری آسایش کامل را فراهم می‌کرد و در سرعت‌های بالا نیز حس اعتماد و کنترل دقیق را به راننده القا می‌کرد.
سیستم کنترل پایداری DSC در این نسل ارتقا یافته بود و در شرایط جاده‌ای مختلف، عملکردی عالی از خود نشان می‌داد. این موضوع باعث می‌شد راننده حتی در مسیرهای لغزنده احساس امنیت بیشتری داشته باشد.
جایگاه 750iL در بازار جهانی
نسخه‌ی کشیده‌ی 750iL محبوب‌ترین عضو خانواده‌ی دوازده سیلندر بود. در مجموع ۱۶ هزار و ۶۵۸ دستگاه از آن تولید شد که برای یک خودروی لوکس در آن سطح رقم قابل‌توجهی به حساب می‌آید.
این خودرو به‌ویژه در میان مقامات دولتی و شرکت‌های تشریفاتی طرفداران زیادی داشت و به دلیل ظاهر رسمی، امکانات لوکس و پیشرانه‌ی قدرتمند، به نمادی از اعتبار و قدرت تبدیل شد.
حضور در فرهنگ و رسانه
ب ام و750iL نه تنها در خیابان‌ها بلکه در رسانه و سینما هم به نمادی شاخص بدل شد. حضور آن در فیلم‌های هالیوودی، سریال‌های تلویزیونی و به‌ویژه مجموعه فیلم‌های جیمز باند، جایگاه ویژه‌ای برایش ایجاد کرد. همین حضور پررنگ فرهنگی باعث شد این خودرو فراتر از یک وسیله‌ی نقلیه، به بخشی از تاریخ دهه‌ی ۹۰ میلادی تبدیل شود.
رقابت با بزرگان؛ مرسدس S600 و لکسس LS400
در دهه‌ی ۹۰ میلادی، بازار خودروهای لوکس پرچمدار شاهد رقابت تنگاتنگی بود. مهم‌ترین رقیب BMW 750iL، مرسدس‌بنز S600 از نسل W140 بود که لوکس‌تر و مجلل‌تر به نظر می‌رسید، اما وزن زیاد و حس اسپرت کمتر، آن را از BMW متمایز می‌کرد.
از سوی دیگر لکسس LS400 با آرامش و کیفیت ساخت مثال‌زدنی شناخته می‌شد اما فاقد هیجان و شخصیت اسپرت سری ۷ بود. آئودی نیز با معرفی نخستین نسل A8 وارد میدان شد اما هنوز اعتباری هم‌سطح BMW و مرسدس نداشت.
جمع‌بندی؛ نماد دوران طلایی ب‌ام‌و
مدل BMW 750iL E38 ترکیبی بی‌نقص از قدرت، تکنولوژی و تجمل بود. این خودرو با پیشرانه‌ی دوازده سیلندر، طراحی اصیل و امکانات پیشرفته توانست جایگاه ویژه‌ای در میان خودروهای لوکس جهان به دست آورد و همچنان در میان علاقه‌مندان و کلکسیونرها یک گزینه‌ی جذاب محسوب می‌شود.
امروز پس از گذشت سه دهه، 750iL نه تنها یک خودروی کلاسیک ارزشمند است بلکه نمادی از فلسفه‌ی ب‌ام‌و در دهه‌ی ۹۰ میلادی به شمار می‌رود؛ فلسفه‌ای که بر ترکیب عملکرد اسپرت و راحتی مطلق استوار بود و استانداردهای جدیدی در صنعت خودرو تعریف کرد.
